روز عاشورا امام حسین علیهالسلام بر مرکب خویش سوار شد و در مقابل سپاه عمر سعد خطابهای ایراد کرد و در آخر آیه ۱۹۶ سوره اعراف را قرائت نمود: «إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذي نَزَّلَ الْكِتابَ وَ هُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحين؛ يقيناً سرپرست و يار من خدايى است كه قرآن را نازل كرده و او همواره شايستگان را سرپرستى و يارى مىكند».[۱]
این آیه خطاب پیامبر خدا صلیالله علیه و آله به مشرکانی است که او را انکار میکردند و ساحر و جادوگر و مجنون میخواندند. گویا امام حسین علیهالسلام با تلاوت این آیه شریفه میخواهد نشان دهد که سپاه عمر سعد همردیف مشرکان عهد رسول خدا شدهاند و دور بت یزید و معاویه در حال طواف هستند و حق و حقیقت واضح را انکار میکنند. امام در مقابل چنین جماعت لجوجی، هراسی در دل ندارد؛ زیرا سرپرست و ولی خود را خدایی میداند که صالحین را یاری میکند. پیام این آیه این است که اگر از صالحین هستیم و کارنامه اعمال ما مزین به رفتارهای شایسته است، نباید در سختی و ناملایمات زندگی ناامید شویم و حتی اگر جماعتی بیشرم، کمر به نابودی ما بستند، بازهم هراسی در دل ما راه نمییابد؛ زیرا ولی و سرپرست ما خداوند قادر متعال است.
[۱] موسوعه کلمات امام حسین، ص ۵۰۷٫
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
لطفا پاسخ را به عدد انگلیسی وارد کنید:
جهت نشر معارف اعتقادی اسلام، هر گونه کپی برداری بلامانع می باشد گروه دینی اعتقادی مُهتَد