روز عاشورا امام حسین علیهالسلام بر مرکب خویش سوار شد و در مقابل سپاه عمر سعد خطابهای ایراد کرد و در آخر آیه ۱۹۶ سوره اعراف را قرائت نمود: «إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذي نَزَّلَ الْكِتابَ وَ هُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحين؛ يقيناً سرپرست و يار من خدايى است كه قرآن را نازل كرده و او همواره شايستگان را سرپرستى و يارى مىكند».[۱]
شاید اینگونه تصور شود که سپاهیان عمر سعد هرچند به امام حسین علیهالسلام ایمان نداشتند اما منکر قرآن کریم نبودند، اما این باور کاملاً غلط است. آیه فوق این مدعا را نشان میدهد. حضرت خطاب به آنها جملهای را نقل میکند که پیامبر خدا خطاب به مشرکان ایراد کرد؛ مشرکانی که نه ایمان به او داشتند و نه ایمان به کتاب او؛ به همین روی در آیه شریفه سخن از «خدای نازل کننده قرآن» به میان آمده است. آری اگر کوچکترین باوری به قرآن در جان آنها وجود داشت، به مصاف با نزدیکترین فرد به پیامبر خدا نمیآمدند؛ زیرا بر پایه آیه ۲۳ سوره شوری، محبت به خاندان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، برابر با اجر رسالت آن حضرت است و بر هر مسلمانی واجب است. بنابراین آنها کوچکترین اعتقادی به قرآن کریم نداشتند. آری از اساس جدایی بین قرآن و عترت ممکن نیست و کسانی که قرآن را دارند اما عترت را ندارند، قرآن را نیز ندارند زیرا به فرموده پیامبر خدا این دو از یکدیگر جدا نمیشوند.[۲]
[۱] موسوعه کلمات امام حسین، ص ۵۰۷٫
[۲] علامه طباطبایی، المیزان، ج ۵، ص ۲۷۶٫
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
لطفا پاسخ را به عدد انگلیسی وارد کنید:
جهت نشر معارف اعتقادی اسلام، هر گونه کپی برداری بلامانع می باشد گروه دینی اعتقادی مُهتَد