امام حسین علیهالسلام شب عاشورا هنگامیکه خیمه را بازرسی میکردند آیه ۱۷۸ سوره آلعمران را قرائت مینمودند: «وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّما نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ؛ و كسانى كه كافر شدند، گمان نكنند مهلتى كه به آنان مىدهيم به سودشان خواهد بود، جز اين نيست كه مهلتشان مىدهيم تا بر گناه خود بيفزايند، و براى آنان عذابى خوارکننده است».[۱]
شاید با این مثال بهتر بتوان پیام این آیه را درک کرد: افراد مبتلا به قند، باید پرهیز کنند و حتیالامکان از خوردن شیرینی دوری نمایند. هرچه این افراد در خوردن چرب و شیرین غذاها افراط کنند، بیشتر از جانب بیماری آسیب خواهند دید و بیشتر بر درد و رنجهای ناشی از آن و حتی رسیدن به مرگ خود نزدیک خواهند شد. البته طبیعت این بیماری نیز ولع استفاده از شیرینی را در بیمار بیشتر میکند و هرچه قند او بالاتر میرود، احساس نیاز کاذب بیشتر به مواد غذایی شیرین پیدا میکند. انسانهای کافر ـ که خدا در زندگی آنها هیچ جایگاهی ندارد و با غفلت از او روز را شب میکنند ـ مانند همین بیمار مبتلا به قند هستند. آنها که در استفاده از نعمتهای دنیایی اهل افراط و ولع هستند، هر چه بیشتر از این نعمتها بهره بگیرند، بیشتر بر شقاوت خود میافزایند و در این میان خدا مقصر نیست، بلکه کوتاهی از خود آنهاست که بدون توجه به بیماری کفر، در مصرف شیرینیهای دنیا افراط میکنند. اگر این کفر را به ایمان تبدیل کنند و ریشه این بیماری را در وجود خود بخشکانند، آنگاه هم ولع آنها به استفاده افراطی از نعمتها و شیرینیهای دنیا کمتر میشود و هم میزان معقولی که استفاده میکنند، ذخیره قبر و قیامت آنها میگردد و برای آنان شقاوتی به بار نمیآورد. سپاهیان عمر سعد بهشدت به بیماری کفر و ناسپاسی مبتلا بودند و نعمتهای خدا را در بدترین کارها یعنی کشتن ولی خدا به کار گرفتند و شقاوت ابدی را برای خود خریدند. مراقب باشیم تا ما نیز شبیه آنها نعمتهای خدا را در غیر مورد رضایت او به کار نبریم!
[۱] مقتل الحسین خوارزمی، ج۱، ص ۲۵۱٫
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
لطفا پاسخ را به عدد انگلیسی وارد کنید:
جهت نشر معارف اعتقادی اسلام، هر گونه کپی برداری بلامانع می باشد گروه دینی اعتقادی مُهتَد