چنانچه در برخی از مقاتل نقل شده است، یکی از آیاتی که امام حسین علیهالسلام در شب عاشورا قرائت کردند، آیه ۱۷۹ آلعمران بود: «ما كانَ اللّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلى ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ حَتّى يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ؛ خدا بر آن نيست كه مؤمنان را بر اين وضعى كه شما بر آن قرار داريد واگذارد، بر آن است تا پليد را از پاك [به سبب آزمایشهای مختلف] جدا سازد».[۱]
دنیا محل تلاقی سیاهی و سفیدی است. صالح و طالح، مؤمن و کافر، مطیع و عاصی و در یککلام خوب و بد در این دنیا در کنار هم قرار دارند. در همان شهری که پیامبر خدا نفس میکشد، ابوجهل هم نفس میکشد و در همان خانهای که امام مجتبی زندگی میکند، همسر قاتل او نیز حضور دارد. کربلا اوج تلاقی خوبها و بدها در کنار یکدیگر است. اینسوی میدان حسین و عباس و علیاکبر علیهمالسلام و مردان باعظمت خدایی حضور دارند و آنسوی میدان ابن سعد و شمر و سنان و خولی علیهماللعنه ـ که از سیاهترین چهرههای تاریخ بشریت هستند. اما فلسفه این مقارنتها چیست؟ پاسخ این سؤال مهم در آیه شریفه آمده است. خداوند متعال در این جهان به دنبال غربالگری برای سرای آخرت است. بستر آزمایشهای سهمگین را فراهم میکند تا قدر خوبها و بدها ـ آنچنانکه هستند ـ شناخته شود. کربلا یکی از پیچیدهترین و بزرگترین امتحاناتی بود که بدین منظر تحقق پیدا کرد و این قانون الهی همچنان ادامه دارد و در مورد ما نیز صادق است. بنگریم که در این غربالگری در کدام دسته واقع میشویم!
[۱] مقتل الحسین خوارزمی، ج۱، ص ۲۵۱٫
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
لطفا پاسخ را به عدد انگلیسی وارد کنید:
جهت نشر معارف اعتقادی اسلام، هر گونه کپی برداری بلامانع می باشد گروه دینی اعتقادی مُهتَد