کسی که یک شبانهروز آب ننوشیده است، معنای اضطرار و درماندگی را خوب درک میکند. وقتی سیراب هستیم از حال تشنه و بیچارگی او خبر نداریم و تنها وقتی طعم تلخ تشنگی بر جان ما مستولی میشود درجه بیچارگی او را با همه وجود درک میکنیم. خدای مهربان در شرایط اضطرار و درماندگی، دعای بندگانش را مستجاب میکند؛[۱] مشروط بر اینکه دقیقاً در این شرایط او را منشأ اثر بدانند و از دیگری تقاضا نکنند و درخواستشان از خدا حقیقتاً از سر اضطرار باشد. ایام کرونایی فرصت رسیدن به نقطه اضطرار و درنتیجه چیدن میوه اجابت الهی از درخت بندگی را برای بندگان خوب خدا فراهم آورده است؛ البته اگر کسی باشد و از این فرصت بهره کافی ببرد!
[۱] «أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ؛ [آيا آن شريكان انتخابى شما بهترند] يا آنكه وقتى درماندهاى او را بخواند اجابت مىكند و آسيب و گرفتاریاش را دفع مىنمايد» (نمل: ۶۲).
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
لطفا پاسخ را به عدد انگلیسی وارد کنید:
جهت نشر معارف اعتقادی اسلام، هر گونه کپی برداری بلامانع می باشد گروه دینی اعتقادی مُهتَد