امام حسین علیهالسلام در روز عاشورا، در وداع خود با اهل حرم به آنان وصیت کرد: «اینان تصمیمی جز بر کشتن من ندارند و شما مرا بر این خاک خواهید دید. تقوای الهی پیشه کنید و بر مصیبتهای پیش رو صبور باشید». خاندان آن حضرت با شنیدن این سخنان، دقایقی گریستند و امام آیه ۵۷ سوره بقره را تلاوت کردند: «وَ ما ظَلَمُونا وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُون؛ و آنان بر ماستم نكردند، بلكه همواره بر خود ستم مىورزيدند».[۱]
مطابق این آیه شریفه سپاه عمر سعد به امام ظلمی نکردند بلکه به خود ظلم کردند. اینکه آنان اهل ظلم به خود بودند مسئلهای روشن و مسلم است؛ زیرا ارتکاب گناه بزرگی مثل ریختن خون فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله، بزرگترین ظلم در حق خویشتن است چراکه شقاوت ابدی را برای انسان به دنبال میآورد. اما اینکه آنان به امام ظلم نکردند چه معنایی دارد؟ مسلم است که در چهره ظاهری وقایع کربلا، سیدالشهدا علیهالسلام در اوج مظلومیت بود و با او، اصحاب و خاندانش، با ظالمانهترین رفتارهای تاریخ تعامل شد. اما کربلا چهرهای باطنی نیز دارد که در آن حقیقت وجود امام، واسطه فیض در این عالم است و ذرهای در این دنیا، بدون اراده او کاری از پیش نمیبرد. ظلم کردن به او شبیه گناهی است که بندگان خدا مرتکب میشوند و بااینکه از روزی خدا میخورند و آن به آن و لحظه به لحظه از اراده و نعمتهای او بهره میبرند، بااینحال از دستورات او تخلف میکنند. در این رابطه نه خدا مظلوم واقع میشود و نه امام، بلکه این بندگان ناسپاس هستند که به خویشتن ظلم میکنند.
[۱] معالی السبطین، ج ۱، ص ۳۴۰٫
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
لطفا پاسخ را به عدد انگلیسی وارد کنید:
جهت نشر معارف اعتقادی اسلام، هر گونه کپی برداری بلامانع می باشد گروه دینی اعتقادی مُهتَد