خواندن و دعا کردن در قرآن در بسیاری از موارد به معنای عبادت بهکاررفته است. مثلاً میفرماید: «اُدْعُوني اَسْتَجِبْ لَکُمْ اِنَّ الَّذِينَ يَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرين؛ مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم؛ بهراستی کسانی که از عبادت من کبر میورزند با ذلت در دوزخ داخل خواهند شد».[۱] در این آیه بهوضوح خواندن خدا، عبادت خدا تفسیر شده است چنانچه در کتابهای اخلاق نیز این جمله شهرت دارد که «الدعاء مخ العباده؛ دعا کردن و خواندن خدا مغز عبادت است». بنابراین در مواردی که در قرآن خواندن بتها مورد نکوهش قرارگرفته است بدان جهت است که این خواندن بهصورت عبادت بوده و همراه با اعتقاد به ربوبیت و استقلال بتها بوده است و اینهمه هیچ ارتباطی به خواندن اولیاء الهی در توسل و طلب شفاعت ـ که هرگز عبادت آنها نیست ـ ندارد.
[۱] غافر : ۶۰٫
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
لطفا پاسخ را به عدد انگلیسی وارد کنید:
جهت نشر معارف اعتقادی اسلام، هر گونه کپی برداری بلامانع می باشد گروه دینی اعتقادی مُهتَد