حلبي تاریخ نویس اهل سنت در سيره خود مینویسد: «وقتی پیامبر اکرم (صلیالله علیه و آله) حمزه را کشته شده دید گریه کرد و هنگامیکه بدن پاره او را نظاره کرد بیهوش شد!»[۱]ابن مسعود مورخ برجسته دیگر معتقد است شدت گریه آن حضرت در شهادت حمزه سابقه نداشت تا جایی که بدن او را در مقابل قبله گذاشت و آن قدر گریست تا بیهوش شد! سپس جملاتی را بر بالین حمزه از پیامبر نقل میکند که نوعی نوحه خوانی است.[۲]این سیره رفتاری بهوضوح نشان میدهد که «گریه در مصیبت عزیزان» امر مذموم، ناپسند و بدعت نیست بااینهمه چگونه ابنتیمیه گریه و عزای بر امام حسین علیهالسلام را نشانه حماقت و نوعی بدعت میداند؟!
[۱] السيره الحلبيه، ج ۲، ص ۲۴۷٫
[۲] «يا عمّ رسول اللّه! يا حمزه! يا أسد اللّه! وأسد رسوله! يا حمزه! يا فاعل الخيرات! يا حمزه! يا كاشف الكربات! يا حمزه! يا ذابّ عن وجه رسول اللّه!» ذخائر العقبي، ص ۱۸۱٫
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
لطفا پاسخ را به عدد انگلیسی وارد کنید:
جهت نشر معارف اعتقادی اسلام، هر گونه کپی برداری بلامانع می باشد گروه دینی اعتقادی مُهتَد